Aviation Heritage Centre Omaka

Aviation Heritage Centre

Luchtvaarthistorie van wereldklasse

Enkele van de hoogtepunten in de collectie van het Aviation Heritage Centre:

Grid's ontsnapping

Dit diorama vertelt het bijzondere verhaal van de legendarische Kiwi vliegenier Major Keith Logan 'Grid' Caldwell van 74 Squadron, RAF.

Op 5 september 1918 was Caldwell samen met andere vliegers van 74 Squadron in de lucht voor een patrouille in de Cambrai sector. Toen de Britse formatie in gevecht raakte met Duitse vliegtuigen, kwam één van de andere S.E.5a's , gevlogen door P/O Sydney Carlin, in botsing met de D6864 van Caldwell. Zijn S.E.5a raakte daarbij zwaar beschadigd aan de rechter vleugel. Caldwell verloor snel hoogte en na een val van zo'n 600 meter raakte de S.E.5 in een spin. Om het vliegtuig toch enigszins in belans en bestuurbaar te houden, klom Caldwell op een hoogte van ongeveer 1500 meter hoogte uit zijn cockpit, met z'n linkerbeen op de linker ondervleugel, terwijl hij met z'n andere been en rechterhand voetenstuur en stuurknuppel bediende.

Op deze wijze slaagde hij er in, het vliegtuig over de loopgraven van de voorste Geallieerde linies te laten glijden. Vlak voordat zijn vliegtuig de grond raakte, sprong Caldwell van de vleugel. Na enkele tuimelingen kwam ook hij aan de grond. Hij stond op en liep naar een Britse stelling, waar hij vroeg of hij de veld telefoon mocht gebruiken.

Op de foto hiernaast de bladzijde in Caldwell's logboek, waarin de vlucht op 5 september 1918 is opgetekend: "Carlin and I collided in the air, both got down / very lucky..."
Het logboek was tentoongesteld in het New Zealand Fighter Pilots Museum op het vliegveld van Wanaka.

In het New Zealand Fighter Pilots Museum te Wanaka hing dit schilderij van de hand van Ron Fulstow.
Vlak voordat zijn S.E.5a de grond raakt, springt 'Grid' Caldwell van de vleugel. Het museum op het vliegveld van Wanaka sloot enkele jaren geleden helaas haar deuren.

Dood uit de lucht

De vlieger van deze Morane-Saulnier BB heeft zijn zwaarbeschadigde toestel weliswaar veilig aan de grond kunnen zetten, maar wellicht komt medische hulp voor hem te laat, ook al is de ambulance reeds gearriveerd. Zijn waarnemer is al in de lucht dodelijk gewond geraakt.

Nieuport in de boom

Ongetwijfeld één van de meest gefotografeerde diorama's in het AHC is 'de Nieuport in de boom'. De Royal Flying Corps Nieuport trok in een voorafgaand luchtgevecht met een Duitse Siemens Schukert aan het kortste eind. De vlieger van de Britse machine poogde zijn gehavende machine nog wel veilig aan de besneeuwde grond te zetten, maar eindigde in een in de weg staande boom.
Even later landt de triomferende Duitse vliegenier zijn machine vlakbij zijn slachtoffer. De inmiddels gearriveerde Duitse soldaten, die het luchtgevecht vanuit hun stellingen hebben kunnen volgen, nemen poolshoogte.
De Britse vlieger is met wat schrammen uit zijn machine geklommen en krijgt naast een ferme handdruk een sigaret aangeboden.

De Siemens-Schuckert D.IV was een sterk verbeterde versie van de D.III en werd in oktober 1918 zelfs beschouwd als beste jachtvliegtuig. De Nieuport 27 deed tot in het begin van 1918 slechts in kleine aantallen dienst bij het RFC.

De diorama's in het Aviation Heritage Centre zijn in de meeste gevallen gebaseerd op waar gebeurde en met foto's gedocumenteerde feiten. Of dat in dit geval ook daadwerkelijk is gebeurd, is niet met zekerheid te stellen.

De dood van de Rode Baron

In de morgen van 21 april 1918 kwam er een einde aan het leven van de allergrootste jachtvlieger van de eerste Wereldoorlog, Baron Manfred von Richthofen, de Rode Baron...

Laag vliegend over de vallei van de Somme, werd zijn rode Fokker Dr.1 driedekker door geweervuur geraakt. Von Richthofen zelf werd ook geraakt. Een kogel trof hem in de borst. Hij slaagde er nog wel in een noodlanding te maken in de buurt van een Australische stelling. De Rode Baron overleed vlak na de landing.

Baron Manfred von Richthofen werd met volle militaire eer op de Bertangles Cimetère in Amiens begraven. Enkele jaren na de oorlog werd hij in Wiesbaden herbegraven.

Tegelijkertijd wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt, souveniers van zowel het vliegtuig als persoonlijke dingen van Von Richthofen 'veilig te stellen'.

Een workshop van het Royal Flying Corps aan het front

In een geïmproviseerde werkplaats dichtbij het front werken technici van het RFC koortsachtig aan de reparatie van beschadigde vliegtuigen.

Boven: Beschadigde linnenbespanning is gerepareerd en op nieuw voorzien van camouflagekleuren.

Hiernaast: Zodra vliegtuigen terug keren van een vlucht, worden de boordwapens gereinigd en gecontroleerd.

Lost without a trace.....

In de foyer van het Aviation Heritage Centre hangt een groot schaalmodel van de Wellington B.III, serienummer X3751, in de kleuren van het 75 (New Zealand) Squadron van de RAF. Deze Wellington en haar bemanning keerde niet terug van een trainingsvlucht. De bemanning is tot op de dag vermist.

Wellington B.III van 75 (NZ) Squadron, RAF

Het 75 Squadron werd op 8 april 1940 als Nieuw-Zeelandse eenheid op RAF Feltwell in dienst gesteld, in eerste instantie vliegend met de Wellington B.I In januari 1942 was het overgeschakeld op de BIII. In augustus 1942 werd de eenheid naar RAF Mildenhall overgeplaatst. Daarbij was ook de X3751. Het 75 Squadron schakelde over op de viermotorige Stirling. De X3751 kwam bij 23 OTU (Operationele trainingseenheid) op RAF Pershore in dienst.
Op 30 mei 1942 raakte de X3751 tijdens een aanval op Keulen ernstig beschadigd door luchtafweervuur. De captain, P/O Jarman, wist de bommenwerper veilig thuis te brengen.

Sinds de nacht van 30 september op 1 oktober 1942 is de Wellington B.III X3751 als vermist opgegeven. Het vliegtuig, in dienst bij 23 OTU op RAF Pershore, was om 20.20 uur gestart voor een nachtelijke navigatie trainingsvlucht. Aan boord waren vijf bemanningsleden: F/S R.J. Woodruff, Sgt R. Sandham, F.S. M.J. Bracey, Sgt L.W. Robert en F/S W.E. Scott. Op Sgt Robert na, waren de bemanningsleden in dienst van de RCAF, de Canadese Luchtmacht. Sgt Robert was in RAF-dienst.

De trainingsvlucht zou vanaf Pershore via Conway, Douglas op het eiland Man, Fishguard terug naar de thuisbasis voeren. Na de start werd nog wel een test-radiobericht van het vliegtuig opgevangen, maar daarna werd er niets meer van vliegtuig en bemanning vernomen. In de vroege morgen van 1 oktober werd een grote zoekactie in gang gezet, die helaas geen enkel resultaat opleverde.
Het vliegtuig verdween zonder ook maar één spoor na te laten. De namen van de vijf bemanningsleden zijn op de panelen van het Runnymede Memorial gegraveerd.

Bezoek ook de websites Royal New Zealand Wargraves in Fryslân en Nederland.

The photographs on this page are shown with permission of the Aviation Heritage Centre