noarderljocht.com
Goud in het Regenwoud |
|
Alleen een goed oplettend oog zal de overwoekerde en halfvergane overblijfselen van de goudzoekactiviteit, die hier vanaf 1860 hun geluk plaats vond, kunnen herkennen.
Gedurende de daaropvolgende 70 jaar was het in dit onherbergzame regenwoud, op enkele kilometers ten noordoosten van de nederzetting Karamea, een voor dit gebied ongekende drukte. Na de eerste vondsten aan het eind van de 60er jaren van de negentiende eeuw verrezen er in de vallei van de Fenian Creek eenvoudige kampementen bestaande uit tenten en hutten. |
|
Er is slechts weinig bekend over de eerste activiteiten in de vallei van de Fenian Creek. De Fenian Creek één van de vele stromen, die uitmonden in de Oparara River. Met de komst van de eerste Europese kolonisten in Karamea, in 1874, trokken de eerste goudzoekers het bijna ondoordringbare regenwoud in. Met de aanleg van de voor paarden begaanbare Fenian Track vanaf Market Cross in Karamea, in 1876, werd het mogelijk deze nederzetting als uitvalsbasis te gebruiken. Toen in 1904 het pad tot aan de Fenian Creek reikte, werd er nog slechts op kleine schaal naar goud gezocht.
|
Op enkele plekken, zoals hier op het pad naar Adams Flat, zijn nog resten van de oorspronkelijke constructie te onderscheiden. Dit zogenaamde 'corduroyed track' bestond uit dwars op de looprichting geplaatste bommstammen (RDV2042).
|
|
Boven: Bert Duncan en John Johnson baanden met hun korte hakmessen als eerste een weg door de dichte begroeiing, waarna er met groter gereedschap kon worden gewerkt aan de aanleg van een breder pad.
Deze foto's, daterend van rond 1920-1930, maken deel uit van een presentatie over de kolonisatie van het gebied rondom Karamea in het Karamea Centennial Museum (RDV2122 en 2123). |
|
Uitsnede van kaart BQ22 - Karamea. De Oparara River mondt ten noorden van de kleine nederzetting van Karamea in de Tasman Zee. De Fenian Track voert vanaf de Oparara Road naar de Fenian Caves, waarna het pad verder naar het oosten de Adams Flat bereikt. Alle Nieuw-Zeelandse topografische kaarten van de Topo50 serie zijn te downloaden. Kijk daarvoor op de website van Land Information New Zealand (LINZ). Klik op de kaart voor de link naar deze kaart. Bron: Land Information New Zealand (LINZ): https://www.linz.govt.nz/products-services/maps/new-zealand-topographic-maps/topo50-map-chooser. De kaarten zijn online ook beschikbaar op: NZTopoMap. Kijk voor meer kaarten van Nieuw-Zeeland op GeoGraphixs.
Adams Flat
Alsof John Adam ieder moment kan terug komen... (RDV2021).
|
Vlakbij de replica van zijn hut is het graf van John Adam. Hij overleed er op 28 februari 1882 op 49-jarige leeftijd. Twee dagen later werd hij hier begraven. |
Wanneer de Adams Flat Hut precies gebouwd is, is niet zeker. Het is de laatste van talloze hutten die er ooit verspreid over het Fenian Goldfield stonden. De van oorsprong Ierse kolonist John Adam had hier tot 1882 een stenen hut, maar de vroegste herinnering aan de hut dateert uit 1932, toen deze werd bewoond door een mijnwerker genaamd John Campbell, die de oorspronkelijke hut vermoedelijk aanpaste en/of uitbreidde. De hut werd door de jaren heen gebruikt als schuilplaats door goudzoekers, jagers, en wandelaars. In 1999 werd er door het Department of Conservation (DoC) deze replica van de hut gebouwd.
|
|
De Grote Depressie
De grote wereldwijde economische depressie van de jaren dertig van de vorige eeuw liet ook Nieuw-Zeeland niet ongemoeid. Armoede dwong mensen in dit gebied om opnieuw hun geluk te zoeken in de eerder verlaten goudvelden.
Bekend is, dat er in september 1934 een achttal groepen van in totaal ongeveer 30 mannen werkzaam waren in het Fenian Gold Field, onder een door de overheid gesubsidieerde werkverschaffingsregeling. Deze mannen kregen een loon van 15 shilling per persoon per dag (of het dubbele van dat voor een getrouwde man).
Bekend is, dat er in september 1934 een achttal groepen van in totaal ongeveer 30 mannen werkzaam waren in het Fenian Gold Field, onder een door de overheid gesubsidieerde werkverschaffingsregeling. Deze mannen kregen een loon van 15 shilling per persoon per dag (of het dubbele van dat voor een getrouwde man).
Er waren ongeveer 18 maanden gemoeid met het heropenen van de overgroeide eerdere vindplaatsen, voordat de mannen aan de slag konden met het vinden van goud. Namen waren onder meer Newth, Ferris, Lodge, Jackson, Ball en Lock.
Sommige mijnwerkers woonden in tenten en hutten en liepen de 14 kilometer naar Karamea voor hun eten, terwijl anderen elk weekend naar huis liepen. Een zekere Noel Simpson bracht voorraden te paard tot aan de kruising tussen Scorpion en Adams Flat.
De eerder aangelegde Fenian Track werd hersteld tot 'pakpaard-standaard', uitgebreid tot Scorpion Creek en er werd een aftakking gemaakt naar Adams Flat. Ondanks dat gereedschappen, kleding en proviand zo makkelijker konden worden aangevoerd, leefden de goudzoekers er in barre omstandigheden en moesten ze winters van intense kou in hun geïmproviseerde tenten en hutten doorstaan. De opbrengsten waren echter bescheiden; lokaal werden ze omschreven als 'poor diggings'.
|
George Lodge (links) bij de hut van de gebroeders Bill en George Ferris in het terrein van de Scorpion Gold Company. Een moderne interpretatie van zo'n goudzoekershut, typisch voor het type dat in het gebied werd gebruikt, werd in 1999 door het Department of Conservation op de Adams Flat gebouwd (RDV2027).
|
|
RDV2010
Foto van het informatiepaneel (RDV2009).
|
|
Niet alleen goud
Als gevolg van de Murchison-aardbeving in 1929 maakten aardverschuivingen de monding van de Karamea River onbruikbaar als haven. De scheepvaart kwam zo goed als ten einde. Als oplossing bedacht een ingenieur, Bruce Halley, door de Karamea Rivier te kanaliseren en daarmee de stroomsnelheid te verhogen, zodat deze de haven zou uitspoelen. Voor de nieuw aan te leggen oevers werd graniet uit een nabij groeve aangevoerd.
Het project werd gesubsidieerd via een werkprogramma van de overheid, opgezet om de negatieve gevolgen van de economische depressie van de jaren dertig voor dit gebied te beperken.
En zo ontstond er aan de zuidoever van de ten noorden van Karamea gelegen Oparara River in de Oparara Gorge, een grote groeve. Tegenwoordig is er van deze groeve nog maar weinig over. Het dan is moeilijk voor te stellen, dat deze plek ooit een van de luidruchtigste en drukste plekken van het gebied was.
Het project werd gesubsidieerd via een werkprogramma van de overheid, opgezet om de negatieve gevolgen van de economische depressie van de jaren dertig voor dit gebied te beperken.
En zo ontstond er aan de zuidoever van de ten noorden van Karamea gelegen Oparara River in de Oparara Gorge, een grote groeve. Tegenwoordig is er van deze groeve nog maar weinig over. Het dan is moeilijk voor te stellen, dat deze plek ooit een van de luidruchtigste en drukste plekken van het gebied was.
Graafmachines laadden het gedolven graniet over in spoorwagons. Deze vervoerden de rotsblokken over een speciaal hiervoor gebouwde lijn naar de nieuwe monding van de Karamea River. Bij de groeve verrezen een werkplaats, een smidse en een locomotiefloods. Voor de watervoorziening werd een kleine dam gebouwd.
Naast het delven van het benodigde graniet werd een aanzienlijk deel van het inheemse regenbos gekapt, onder andere voor de aanleg van de spoorlijn. Deze voerde over een spoorbrug over de Karamea river naar Maori Point. Van daar werd het graniet in de nieuw aan te leggen oevers gestort (Foto van informatiepaneel nabij de voormalige groeve RDV2071).
Naast het delven van het benodigde graniet werd een aanzienlijk deel van het inheemse regenbos gekapt, onder andere voor de aanleg van de spoorlijn. Deze voerde over een spoorbrug over de Karamea river naar Maori Point. Van daar werd het graniet in de nieuw aan te leggen oevers gestort (Foto van informatiepaneel nabij de voormalige groeve RDV2071).
Tegen het einde van de jaren dertig werden de werkgelegenheidsprogramma's van de regering afgebouwd en werd de Fenian opnieuw verlaten. Alle spullen van waarde die konden worden meegenomen, ging mee terug. Nadat de laatste goudzoekers waren verdwenen, nam het regenwoud, op enkele sporen van waterlopen en hutten na, het gebied terug.
Naast goudzoekers maakten ook anderen uit Karamea gebruik van de paden, voor de zondagse wandeling tot picnics in het het bos met de familie (RDV2070).
|
Met de opkomst van het toerisme brachten de paden mensen van over de hele wereld het indrukwekkende regenwoud en de daarin verborgen grotten naar de Oparara-Valley (RDV 2016). Klik hier voor de Noarderljocht fotoreportage over de Honeycomb Hill Caves.
|
|
