noarderljocht.com
Lake Waikaremoana
|
De wandeling rond het Lake Waikaremoana kan in elk jaargetijde worden gelopen. De meeste mensen zullen echter kiezen voor het voorjaar of (het begin van) de zomer. Zeker ook de herfst en de winter hebben hun charmes, met als bijkomend voordeel, dat het in de hutten of op de campingplaatsen vrij rustig is. Op het moment, dat wij met de tocht begonnen, waren er nog 2 wandelaars op de route, geschiedenisdocent Brian van North Shore en een Zuid-Koreaan. Deze laatste was overigens geobsedeerd de route zo snel mogelijk af te leggen. Waarschijnlijk heeft hij daardoor nauwelijks van de prachtige uitzichten kunnen genieten, maar ja, zo heeft een ieder z'n voorkeuren.
Vanaf Onepoto naar het eindpunt is het slechts 45 kilometer. De paden zijn over het algemeen goed te onderscheiden en ook goed onderhouden. Hier en daar is een alternatieve route aangelegd. Alleen het eerste deel van de tocht, van Onepoto naar Panekire kent een stevige klim, van 582 meter naar 1180. De rest van de route heeft kleinere hoogteverschillen. |
|
Dag 1 Onepoto - Panekire Hut (8.8km)
Vanwege de straffe wind en de -6° C brengt Josh ons met zijn minibusje naar het beginpunt van de route, nabij de waterinlaatroosters van de Kaitawa hydro electrische centrale. Op een mooie zomerdag zou hij ons daar vast en zeker met de watertaxi afzetten. Vanaf de Onepoto Road klimmen we gestaag omhoog langs de kam van de Panekiri Range. Met de toenemende hoogte wordt het ook frisser, al lijkt het dat de wind in kracht afneemt. Met het zonnetje op de neus is het op een beschut plekje even heerlijk genieten van een kop koffie. Vlak na het passeren van de Panekire Bluff, op 1100 meter hoogte, lopen we door de eerste sneeuw, die de afgelopen nacht is gevallen.
Vanwege de straffe wind en de -6° C brengt Josh ons met zijn minibusje naar het beginpunt van de route, nabij de waterinlaatroosters van de Kaitawa hydro electrische centrale. Op een mooie zomerdag zou hij ons daar vast en zeker met de watertaxi afzetten. Vanaf de Onepoto Road klimmen we gestaag omhoog langs de kam van de Panekiri Range. Met de toenemende hoogte wordt het ook frisser, al lijkt het dat de wind in kracht afneemt. Met het zonnetje op de neus is het op een beschut plekje even heerlijk genieten van een kop koffie. Vlak na het passeren van de Panekire Bluff, op 1100 meter hoogte, lopen we door de eerste sneeuw, die de afgelopen nacht is gevallen.
Naarmate we verder over de kam omhoog klimmen begint ons uitzicht steeds meer op een sprookje te lijken. De nog overwegend groene bomen zijn bedekt met een aardig laagje sneeuw. Diep beneden ons het bijna zwarte water van het meer. Eenmaal bij onze eerste hut is het uitzicht adembenemend. De laatste zonnestralen van de dag priemen door de opkomende bewolking. Weldra is het donker en hebben we alleen nog het licht van enkele kaarsjes en onze beide Petzls. De houtkachel is door Brian opgestookt en buldert behoorlijk. Dat is maar goed ook, want de temperaturen dalen snel en ver onder het vriespunt.
Brian, geschiedenisdocent op een school op North Shore, Auckland, overnacht hier en loopt morgen terug naar Onepoto. We zijn met z'n drieën de enige slapers in Panekire.
Brian, geschiedenisdocent op een school op North Shore, Auckland, overnacht hier en loopt morgen terug naar Onepoto. We zijn met z'n drieën de enige slapers in Panekire.
|
|
Nog even het vuur opstoken om nog wat drinkwater voor morgen te maken. Normaal geen probleem onderweg aan drinkwater te komen, maar nu is al het water bevroren. Pas morgen komen we weer beneden de 700 meter.
Nog enkele minuten en de zon is achter de horizon verdwenen. De kaarsjes op de tafel en onze Petzls zijn dan nog de enige bronnen van licht. Als de nacht gevallen is, zitten we dan ook in complete duisternis.
Dag 2 Panekire Hut - Waiopaoa Hut (7.6km)
Pas rond half negen is het licht genoeg om op pad te gaan. Het is zwaar bewolkt en het sneeuwt. Desondanks is de route geen probleem. Het eerste deel voert verder over de Panekiri kam naar het zuidwesten, waarbij we geleidelijk iets afdalen. Daar waar het pad bij de Waitehxtete Stream naar het noordwesten afbuigt, is het pad naar beneden aanmerkelijk steiler. Hier en daar zijn de gevolgen van grondverschuivingen zichtbaar. Op enkele plaatsen is het DoC begonnen met herstelwerk. Op deze winterdag ligt het werk echter stil. Op zo'n 750 meter gaat de sneeuw over in regen. Afgezien van wat geklauter op sommige stukken, zit het tempo er toch behoorlijk in. Tegen 12 uur zijn we al bij de Waiopaoa Hut. We kunnen makkelijk doorlopen naar de Maraunui Hut, want deze route voert langs de oever van het meer en kent nauwelijks hoogteverschil. Aan de andere kant is een middagje bij een lekker houtvuur ook niet zo gek. Maar goed dat we blijven, want al snel blijkt, dat een waterfles in de rugzak is opengegaan. Onze beide slaapzakken zijn kletsnat. Nu moet de houtkachel z'n werk doen en er voor zorgen dat we vannacht droog en warm kunnen slapen.
Pas rond half negen is het licht genoeg om op pad te gaan. Het is zwaar bewolkt en het sneeuwt. Desondanks is de route geen probleem. Het eerste deel voert verder over de Panekiri kam naar het zuidwesten, waarbij we geleidelijk iets afdalen. Daar waar het pad bij de Waitehxtete Stream naar het noordwesten afbuigt, is het pad naar beneden aanmerkelijk steiler. Hier en daar zijn de gevolgen van grondverschuivingen zichtbaar. Op enkele plaatsen is het DoC begonnen met herstelwerk. Op deze winterdag ligt het werk echter stil. Op zo'n 750 meter gaat de sneeuw over in regen. Afgezien van wat geklauter op sommige stukken, zit het tempo er toch behoorlijk in. Tegen 12 uur zijn we al bij de Waiopaoa Hut. We kunnen makkelijk doorlopen naar de Maraunui Hut, want deze route voert langs de oever van het meer en kent nauwelijks hoogteverschil. Aan de andere kant is een middagje bij een lekker houtvuur ook niet zo gek. Maar goed dat we blijven, want al snel blijkt, dat een waterfles in de rugzak is opengegaan. Onze beide slaapzakken zijn kletsnat. Nu moet de houtkachel z'n werk doen en er voor zorgen dat we vannacht droog en warm kunnen slapen.
Dag 3 Waiopaoa Hut - Waiharuru Hut (17.1 km)
De dag begint stralend met een nagenoeg onbewolkte hemel. Hier en daar trekken nevelflarden op en breidt het uitzicht zich over het rimpelloze meer uit. De tocht naar Waiharuru voert langs de westelijke oever van Waikaremoana. Wanneer de nevel opgetrokken is, zien we in de verte een kleine vissersboot. Het is het eerste teken van menselijke aanwezigheid sinds we 2 dagen geleden Brian uitzwaaiden. Behalve de zang van enkele vogels is het hier stil, zo stil als stil maar kan zijn....
De dag begint stralend met een nagenoeg onbewolkte hemel. Hier en daar trekken nevelflarden op en breidt het uitzicht zich over het rimpelloze meer uit. De tocht naar Waiharuru voert langs de westelijke oever van Waikaremoana. Wanneer de nevel opgetrokken is, zien we in de verte een kleine vissersboot. Het is het eerste teken van menselijke aanwezigheid sinds we 2 dagen geleden Brian uitzwaaiden. Behalve de zang van enkele vogels is het hier stil, zo stil als stil maar kan zijn....
Dag 4 Waiharuru - Hopuruahine strand (12.5km)
Vannacht hebben we geweerschoten gehoord. Vreemd, want in nationale parken wordt niet gejaagd en zeker niet in het holst van de nacht. In de morgen komen een paar vissers tegen. Zij hebben niks gehoord, terwijl ze de hele nacht in hun boot op het meer hebben rondgedobberd.....
Vannacht hebben we geweerschoten gehoord. Vreemd, want in nationale parken wordt niet gejaagd en zeker niet in het holst van de nacht. In de morgen komen een paar vissers tegen. Zij hebben niks gehoord, terwijl ze de hele nacht in hun boot op het meer hebben rondgedobberd.....
|
Als we om kwart over acht op pad gaan is het nog behoorlijk fris. Het witte gras knispert onder onze schoenen. We kunnen het rustig aan doen, want we hebben met Josh afgesproken, dat hij ons rond 1 uur met de boot bij Hopuruahine komt halen. Zo nu en dan nemen we even een moment om van het prachtige uitzicht te genieten. Op het terras van de Wanganui hut nemen we een uitgebreide koffie lunch. De hut is vannacht niet gebruikt.
Het is nu nog een dik half uur lopen naar het strand waar de watertaxi ons zal oppikken. We zijn ruim op tijd en nemen in alle rust op het strand een kop soep. In de verte zien we de kam van de Panekiri Range. Met het blote oog is de hut op het hoogste deel van de rug niet te zien, met de verrekijker kunnen we hem net ontwaren. 
|
|
|
Ook al is de te lopen route rond het meer goed gemarkeerd en/of zichtbaar, een goede topografische kaart behoort altijd tot de standaarduitrusting van een wandelaar. De papieren versie van de kaart is in zowat elke boekhandel van de regio te koop en zeker in het Visitor Centre van het DoC in Aniwaniwa.
Een speciaal woord van dank aan Richard Wagner van het DoC Aniwaniwa voor zijn enthousiaste hulp ! 
Deze beide Topo50 kaarten beslaan geheel Lake Waikaremoana: BG-39 en BG-40.
De digitale versie van alle Nieuw-Zeelandse topografische kaarten zijn gratis te downloaden via de website van Land Information New Zealand:
|
Het DoC heeft op haar website een schat aan informatie over de Great Walks. Folders kunnen via de site worden gedownload en kan ook accommodatie worden geboekt.
|